Een verlate blog over inspirerend Gokarna...
Door: Laura Strik
Blijf op de hoogte en volg Laura
18 Augustus 2016 | India, Gokarna
Het is weer even geleden dat ik een blog heb geplaatst, aangezien ik de afgelopen weken weinig ruimte kon vinden om hier aan te schrijven. Van de ene kant voelt het een beetje raar om maanden na mijn reis nog verlate blogs te posten, maar anderzijds vind ik het heerlijk om mijn bijzondere reisverhalen op deze manier weer omhoog te halen... Alles gaat momenteel weer zo ontzettend snel! Ik heb het gevoel dat vanaf het moment dat ik terug kwam in Nederland, ik helemaal geleefd ben in tegenstelling tot het vrije leventje wat ik de maanden ervoor had. Ik heb naar mijn idee dus niet echt stil kunnen staan bij de mooie reis die ik net achter de rug heb, maar goed… Dat heb je als je in het moment leeft ;)! Alles en iedereen is hier natuurlijk gewoon door gegaan en ik vind het vaak moeilijk om te vertellen wat ik echt allemaal gevoelt, gedacht, gezien en gedaan heb in die indrukwekkende maanden. En omdat er hier ook weer veel fijne dingen gebeuren, vervagen de mooie indrukken een beetje naar de achtergrond. Het is voor mij dan ook een hele uitdaging om alle nieuwe indrukken en ervaringen die ik op heb gedaan tijdens mijn reis, in mijn nieuwe leventje te intrigeren. Dit is niet altijd even makkelijk aangezien er hier zo'n andere mentaliteit heerst en de gemiddelde Nederlander over het algemeen zo'n andere instelling, visie en levenswijze heeft… Dit wekt soms wat frustraties op en vooral in de eerste paar weken had ik het gevoel dat ik bijna tegen een depressie aan liep, omdat ik heel erg veel moeite had met het acclimatiseren hier in Nederland. Maar gelukkig zijn er de afgelopen weken weer veel nieuwe mooie kansen, uitdagingen en fijne dingen op mijn pad gekomen, waardoor ik mezelf momenteel weer de gelukkigste vrouw op aarde voel en ik intens van het moment geniet waar ik 'nu' weer ben!! En zo krijg ik weer op een indrukwekkende manier bevestigd, net zoals na mijn andere reizen, dat er elke keer weer iets mooiers op je ligt te wachten als je uit je comfort zone durft te stappen. En dat ik elke keer veel meer moois terug krijg, dan alles wat ik los durfde te laten wat mij voor mijn reis "zekerheid" gaf... Hier dus weer een verhaaltje om vanuit mijn optimistische intenties wat inspiratie en ervaringen te delen ;)!!
Nadat ik met een beetje een verdrietig gevoel het plaatsje Varkala verliet, ben ik met een 18 uur durige treinrit naar het plaatsje Gokarna gereisd. Nou deze rit werd ook weer een ervaring opzich. Ook in deze trein leek ik de enige blanke en vrouwelijke passagier te zijn. Ik had het idee dat ik in Sri Lanka in de trein al veel aangestaard werd, nou dat was hier in India nog veel extremer. Een verschil in India is alleen dat je een lange treinrit van te voren moet reserveren, waardoor je netjes een eigen plekje toegewezen krijgt en je niet met de benen buiten hangt zoals in Sri Lanka. Mede reizigers waren zeer opvallend over mij aan het praten en ik probeerde vooral te ontrafelen waar ze het in hemelsnaam over hadden. De mannen met wie ik mijn zitje deelde waren overdreven behulpzaam en beschermend en maakte vooral duidelijk dat ze heel veel respect voor mij hadden, omdat ik hun land kwam bezoeken. Tegenover mij zat een man die ladder zat was en heel de reis om zich heen aan het schreeuwen was en helemaal verbaast keek ik op toen een groepje vrienden op de trein stapte, die allemaal openbaarlijk aan elkaars geslachtsdelen zaten… Omdat ik de laatste twee weken super weinig had geslapen, kon ik op mijn armoedige krakkemikkige en vieze treinbedje wat uurtjes slaap inhalen en gingen de 18 uur gelukkig vrij snel voorbij. Echter miste ik de halte waar ik eruit had gemoeten om het plaatsje Gokarna te bereiken, omdat er nergens duidelijk aan word gegeven welke halte je eruit moet. Ik vertrouwde er dus lekker naïef op dat mijn medereizigers mij wakker zouden maken als ik de trein moest verlaten. Dat deden zo ook netjes, alleen een halte te laat waardoor de trein zo’n 50 kilometer verder raasde, voordat ik bij de volgende halte uit kon stappen. En wanneer ik midden in de nacht op het verlaten station uitstapte, kon ik eigenlijk niets anders doen dan in huilen uitbarsten... Ik voelde mezelf intens verdrietig en zielig en wist echt even niet meer wat ik moest doen en waar ik het zoeken moest. Ik baalde als een stekker want hier zat ik dan alleen om 5 uur s’nachts in the middle of nowhere. Huilend als een klein kind zaten vier mannen me aan te staren en uit te lachen, waardoor ik helemaal niet meer kon stoppen met huilen. Wanneer ik door mijn tranen heen eindelijk weer kon praten, probeerde deze in eerste instantie enge mannen, mij vooral op te vrolijken met wat grapjes. Uiteindelijk kon ik in de ochtend een andere trein terug nemen en bereikte ik alsnog mijn plaats van bestemming. Eenmaal op het station in Gokarna leerde ik twee jongens kennen die "toevallig" ook hun station hadden gemist. Zij namen mij uiteindelijk mee naar het strandje waar ik graag heen wilde, want achteraf gezien had ik dit fijne plekje ik in mijn 1tje nooit bereikt. Kudle beach was namelijk alleen maar lopend bereikbaar, en moest je eerst een berg en verschillende rotsen beklimmen om dit hippie strandje te bereiken. En dat allemaal met mijn zware backpack op mijn rug... Phoeee!
In Kudle beach waren alleen maar primitieve hutjes te vinden die waren gebouwd van bamboe of leem. Na deze lange reis was deze alternatieve bedoeling stiekem het laatste waar ik zin in had. Maar na wat zoeken vond ik een guesthouse wat gelegen lag op een groot stuk veld, wat via een restaurantje aan het strand grensde. Het stuk land was begroeid met tropische bomen en planten, en hier wist ik na een leuk gesprek met de manager, een schattig huisje met een eigen tuintje en chill area voor een paar euro toe te eigenen. Het huisje was niet meer dan vier muren bedekt met een dak wat gemaakt was van gedroogde takken en bladeren. In het hutje was een kleine verhoging gebouwd waar een matrasje op lag van zo´n vier cm dik, lekker comfortabel dus. De ventilator en de elektriciteit waren dan ook de luxe van dit huisje. De douches en de wc´s waren aan de andere kant van het terrein op dezelfde manier gebouwd, alleen dan zonder daken, waardoor jezelf op kon frissen onder de palmbomen en het maanlicht. Lekker back to basic... Maar gezien de mooie groene omgeving, het warme weer, de tropische natuur en de zee in mijn tuin, kon ik het naar mijn idee eigenlijk niet beter hebben ;). Omdat de zon heel de dag volop scheen was het zand op het strand zo heet, dat de damp er vanaf kwam en je na een paar meter lopen op blote voeten, letterlijk je voetjes verbranden... Kudle beach ligt in een baai omringt door lage bergen. Het is dus niet mogelijk om hier met een voertuig te komen, waardoor het hier vooral lekker rustig was. Al het leven vind hier plaats aan het stand, het stukje jungle en op de omringende beaches. Opvallend is hier dat er overal koeien rond lopen. Door mijn tuintje, op het strand en ze lopen zelf in de restaurantjes. De reizigers die dit plaatsje op komen zoeken, lijken veelal gelijkgestemd en hadden over het algemeen dezelfde state of mind. Mensen die bezig zijn met bewustzijn, zelfontwikkeling, creativiteit, genieten, muziek maken, de natuur, het verbeteren van de wereld en het leven in vrijheid… Elke dag wanneer de zon onder ging, kwamen mensen die op dit strand verbleven bij elkaar. Instrumenten kwamen dan tevoorschijn en werden er jam sessies gehouden. Zelfs de koeien en de honden sloten zich aan bij dit gezelschap en zij gingen er ook lekker tussen liggen. Zo ontstonden er kleine festivalletjes op het strand, waar je kon dansen, mediteren, muziek kon maken of gewoon kon genieten van de ondergaande zon en de muzikaliteit...
Elk jaar vind in India het gekleurde Hindu Holi festival plaats… Hierbij vieren de Indiërs de overgang van de winter naar de lente en volgens het hindoeïstische geloof ook de overwinning van het goede op het kwade. Nou voor mij werd dit een onvergetelijk, bijzonder en psychedelisch nachtje... ;). Het was volle maan, er was niemand op het strand te vinden en het licht van de volle maan was zo fel en helder dat het hele strand parel wit verlicht werd. Rond de maan was een regenboog te zien, wazige wolken hingen als figuurtjes in de lucht, en het licht van de volle maan spiegelde in de zee waardoor de golven zilver kleurde. Hondjes lagen gezellig om ons heen en deze magische nacht hebben we vooral lachend en vol met inzichten doorgebracht. Omdat het niet gebruikelijk is om tijdens het festival te slapen, kozen we er voor om een nachtje over te slaan. S’ochtend was er dan ook de mooiste zonsopgang te zien, die ik ooit in mijn leven waar hebben mogen nemen. Wauwwww…. Wolken zweefde met mantra figuurtjes langs de opkomende zon die groeide van een glimpje licht, naar een grote oranje bol. Langzaam aan werd het lichter en lichter en kleuren werden feller en feller. De overgeslagen nacht gaf mij de gelegenheid om alle ochtend rituelen van de locals die hier op het strand leefde te bestuderen… Vol verbazing keek ik naar de arme Indiërs die helemaal volgeladen met spullen rondlopen... Omdat hier geen auto's kunnen komen, word alles nog op het hoofd gedragen en is het verbazingwekkend om te zien dat de tengere mensen met enorm zware spullen om en op het hoofd rondlopen. Kilo’s met kleren, flessen, eten of wat dan ook worden allemaal met het lichaam van de stad naar het strand gebracht. Met een bezwaard en enig schuldgevoel observeerde ik hoe hard het werkleven van de arme mensen hier is… Ze werken van s’ochtends tot s’avonds in de snik hete zon, 7 dagen per week en wetende dat ze dat maar voor zo'n honderd euro per maand doen. De rest van de ochtend besloot ik volop te genieten van de indrukwekkende zee waar ik uren weg kon dromen bij de structuur die de golven achter lieten en de kleine zoutkorrels die door de zon als glitters in het water glinsterde. Na het spelen van een potje frisbee ben ik de schaduw maar weer op gaan zoeken, om na te genieten van een erg speciale nacht….
Het geen wat ik ontzettend fijn vond hier in Kudle beach was toch wel mijn huisje met de enorm grote tuin. In die twee weken dat ik hier was, was ik grotendeels de enige gast van het guesthouse, wat mij de ruimte gaf om van het hele stuk grond gebruik te maken. S’ochtend kon ik in mijn eigen chill area de dag starten met een meditatie en kwam de manager mij daarna altijd begroeten met een heerlijke verse Chi tea. Ook deelde ik mijn tuin met een hond die drie kleine puppy's van een maand oud had, die mij continu gezelschap hielden. Super cute… Als lunch vulde ik mijn maagje dagelijks met overheerlijke Indiase curry’s waar ik mijn vingers bijna bij op at. Soms bezocht ik aan het einde van de middag het centrum van gokarna... Het lijkt alsof je in deze stad terug de tijd in gaat. De stad heeft een sfeer en uitstraling alsof je jezelf in de middeleeuwen bevind... Heel oud en authentiek. Ook zijn er veel tempels te vinden, kleine winkeltjes, marktkraampjes en andere kooplieden. En daarnaast is alles hier zo kleurrijk... Overal om je heen zie je kleuren... Producten in de kraampjes, groente, fruit en bloemen, maar vooral de kleding van de Indische dames maken de straten kleurrijk. En hoe arm de mensen hier ook zijn, ze zijn enorm goed van vertrouwen… Zo bezocht ik en keer met een tuk tuk het centrum van Gokarna. Ik was allereerst opzoek naar een pinautomaat die mij kon voorzien van wat geld, maar alle automaten waren niet toegankelijk voor mijn pinpas. De tuk tuk driver gaf mij zonder na te denken 1000 rupies te leen, duwde zijn visite kaartje in mijn handen en reed vol vertrouwen weer verder... En wanneer mijn ogen later vielen op een djembé die ik op proef meekreeg, stond ik helemaal vol verbazing te kijken. Mensen leven hier geïnspireerd op karma en gaan altijd uit van mens beste intenties... Een erg mooi voorbeeld!! Een aantal dagen later verkende ik samen met de tuk tuk driver de gehele omgeving van Gokarna, daar ik zo'n 50 km verderop pas de mogelijkheid had om te pinnen, waardoor ik de mogelijkheid kreeg om mijn schulden af te betalen en was ik in het bezit was van een handgemaakte djembé. Mijn lege guesthouse gaf mij dan ook de mogelijkheid om lekker te oefenen op dit mooie instrument, daar ik inmiddels helemaal geïnspireerd was door alle muzikale mensen om mij heen. Er werd mij geleerd hoe ik het beste geluid uit het instrument kreeg, en zo leerde ik mezelf telkens nieuwe ritmes bij. Wauw het was zo meditatief om dit sfeervolle instrument te bespelen en zo kon ik ook wat creativiteit kwijt in het maken van muziek... Super fijn en rustgevend!
Veel van mijn tijd bracht ik hier door met mijn maten uit Rusland en de Oekraïne, waarmee ik vanaf het station naar dit plekje ben gekomen. Met hen bezocht ik onder andere beaches die in de omgeving van Gokarna liggen en indrukwekkende tempels. Ook met het personeel van mijn guesthouse kon ik het erg goed vinden. Verder waren hier vooral veel inspirerende mensen te vinden zoals een groep Israëliërs die muziek en zang avonden organiseerde, waarbij er oude Indiase muziek en traditionele Israëlische muziek werd gemaakt... Wauw de energie van deze zang en instrumenten trilde door heel mijn lijf heen, liet me helemaal wegdromen en intens genieten! En dan alle complimenten die ik naar me toegeworpen kreeg... Ik weet niet of mensen hier sneller zeggen wat ze voelen. Maar de mooiste complimenten die mij vooral heel emotioneel maakte, waren dat verschillende mensen waar ik regelmatig gesprekken mee voerde zij een lichter, liefdevoller en zelfverzekerder gevoel kregen van onze conversaties. Complimenten die me tot diep in mijn ziel raakte. Naast alle andere complimenten maakte dat ik enorm in mijn kracht werd gezet en ik vooral bevestigd kreeg dat ik meer met Peaceful Living mag gaan doen. Wauw... En je wil niet weten hoe vaak ik per dag wauw zeg, dit is volgens mij mijn nieuwe stop woordje ;)!
Al huilend verliet ik Gokarna... Wat had ik hier een inspirerende, bijzondere, gezellige en onvergetelijke tijd gehad. Ik heb zo veel mooie mensen mogen ontmoeten, zowel travellers als Indian people, dat ik echt oprecht verdrietig werd van het afscheid nemen. Wat is het ontzettend speciaal dat je zo veel liefde kan voelen voor mensen die je nog maar een week of twee weken kent... Ik voelde mezelf echt ontzettend op mijn gemak bij vele van hen. Het liefst was ik in Gokarna dan ook nog weken gebleven, maar de rest van India wachten ook op mij en de tijd begon ook steeds meer te dringen!!
Tot zo ver weer mijn verhaal, over een tijdje ga ik weer verder… ;)
Bedankt voor het lezen!!
Liefs Laura
De bijbehorende foto's zijn weer te vinden op de website http://www.peaceful-living.nl/weblog2
Nadat ik met een beetje een verdrietig gevoel het plaatsje Varkala verliet, ben ik met een 18 uur durige treinrit naar het plaatsje Gokarna gereisd. Nou deze rit werd ook weer een ervaring opzich. Ook in deze trein leek ik de enige blanke en vrouwelijke passagier te zijn. Ik had het idee dat ik in Sri Lanka in de trein al veel aangestaard werd, nou dat was hier in India nog veel extremer. Een verschil in India is alleen dat je een lange treinrit van te voren moet reserveren, waardoor je netjes een eigen plekje toegewezen krijgt en je niet met de benen buiten hangt zoals in Sri Lanka. Mede reizigers waren zeer opvallend over mij aan het praten en ik probeerde vooral te ontrafelen waar ze het in hemelsnaam over hadden. De mannen met wie ik mijn zitje deelde waren overdreven behulpzaam en beschermend en maakte vooral duidelijk dat ze heel veel respect voor mij hadden, omdat ik hun land kwam bezoeken. Tegenover mij zat een man die ladder zat was en heel de reis om zich heen aan het schreeuwen was en helemaal verbaast keek ik op toen een groepje vrienden op de trein stapte, die allemaal openbaarlijk aan elkaars geslachtsdelen zaten… Omdat ik de laatste twee weken super weinig had geslapen, kon ik op mijn armoedige krakkemikkige en vieze treinbedje wat uurtjes slaap inhalen en gingen de 18 uur gelukkig vrij snel voorbij. Echter miste ik de halte waar ik eruit had gemoeten om het plaatsje Gokarna te bereiken, omdat er nergens duidelijk aan word gegeven welke halte je eruit moet. Ik vertrouwde er dus lekker naïef op dat mijn medereizigers mij wakker zouden maken als ik de trein moest verlaten. Dat deden zo ook netjes, alleen een halte te laat waardoor de trein zo’n 50 kilometer verder raasde, voordat ik bij de volgende halte uit kon stappen. En wanneer ik midden in de nacht op het verlaten station uitstapte, kon ik eigenlijk niets anders doen dan in huilen uitbarsten... Ik voelde mezelf intens verdrietig en zielig en wist echt even niet meer wat ik moest doen en waar ik het zoeken moest. Ik baalde als een stekker want hier zat ik dan alleen om 5 uur s’nachts in the middle of nowhere. Huilend als een klein kind zaten vier mannen me aan te staren en uit te lachen, waardoor ik helemaal niet meer kon stoppen met huilen. Wanneer ik door mijn tranen heen eindelijk weer kon praten, probeerde deze in eerste instantie enge mannen, mij vooral op te vrolijken met wat grapjes. Uiteindelijk kon ik in de ochtend een andere trein terug nemen en bereikte ik alsnog mijn plaats van bestemming. Eenmaal op het station in Gokarna leerde ik twee jongens kennen die "toevallig" ook hun station hadden gemist. Zij namen mij uiteindelijk mee naar het strandje waar ik graag heen wilde, want achteraf gezien had ik dit fijne plekje ik in mijn 1tje nooit bereikt. Kudle beach was namelijk alleen maar lopend bereikbaar, en moest je eerst een berg en verschillende rotsen beklimmen om dit hippie strandje te bereiken. En dat allemaal met mijn zware backpack op mijn rug... Phoeee!
In Kudle beach waren alleen maar primitieve hutjes te vinden die waren gebouwd van bamboe of leem. Na deze lange reis was deze alternatieve bedoeling stiekem het laatste waar ik zin in had. Maar na wat zoeken vond ik een guesthouse wat gelegen lag op een groot stuk veld, wat via een restaurantje aan het strand grensde. Het stuk land was begroeid met tropische bomen en planten, en hier wist ik na een leuk gesprek met de manager, een schattig huisje met een eigen tuintje en chill area voor een paar euro toe te eigenen. Het huisje was niet meer dan vier muren bedekt met een dak wat gemaakt was van gedroogde takken en bladeren. In het hutje was een kleine verhoging gebouwd waar een matrasje op lag van zo´n vier cm dik, lekker comfortabel dus. De ventilator en de elektriciteit waren dan ook de luxe van dit huisje. De douches en de wc´s waren aan de andere kant van het terrein op dezelfde manier gebouwd, alleen dan zonder daken, waardoor jezelf op kon frissen onder de palmbomen en het maanlicht. Lekker back to basic... Maar gezien de mooie groene omgeving, het warme weer, de tropische natuur en de zee in mijn tuin, kon ik het naar mijn idee eigenlijk niet beter hebben ;). Omdat de zon heel de dag volop scheen was het zand op het strand zo heet, dat de damp er vanaf kwam en je na een paar meter lopen op blote voeten, letterlijk je voetjes verbranden... Kudle beach ligt in een baai omringt door lage bergen. Het is dus niet mogelijk om hier met een voertuig te komen, waardoor het hier vooral lekker rustig was. Al het leven vind hier plaats aan het stand, het stukje jungle en op de omringende beaches. Opvallend is hier dat er overal koeien rond lopen. Door mijn tuintje, op het strand en ze lopen zelf in de restaurantjes. De reizigers die dit plaatsje op komen zoeken, lijken veelal gelijkgestemd en hadden over het algemeen dezelfde state of mind. Mensen die bezig zijn met bewustzijn, zelfontwikkeling, creativiteit, genieten, muziek maken, de natuur, het verbeteren van de wereld en het leven in vrijheid… Elke dag wanneer de zon onder ging, kwamen mensen die op dit strand verbleven bij elkaar. Instrumenten kwamen dan tevoorschijn en werden er jam sessies gehouden. Zelfs de koeien en de honden sloten zich aan bij dit gezelschap en zij gingen er ook lekker tussen liggen. Zo ontstonden er kleine festivalletjes op het strand, waar je kon dansen, mediteren, muziek kon maken of gewoon kon genieten van de ondergaande zon en de muzikaliteit...
Elk jaar vind in India het gekleurde Hindu Holi festival plaats… Hierbij vieren de Indiërs de overgang van de winter naar de lente en volgens het hindoeïstische geloof ook de overwinning van het goede op het kwade. Nou voor mij werd dit een onvergetelijk, bijzonder en psychedelisch nachtje... ;). Het was volle maan, er was niemand op het strand te vinden en het licht van de volle maan was zo fel en helder dat het hele strand parel wit verlicht werd. Rond de maan was een regenboog te zien, wazige wolken hingen als figuurtjes in de lucht, en het licht van de volle maan spiegelde in de zee waardoor de golven zilver kleurde. Hondjes lagen gezellig om ons heen en deze magische nacht hebben we vooral lachend en vol met inzichten doorgebracht. Omdat het niet gebruikelijk is om tijdens het festival te slapen, kozen we er voor om een nachtje over te slaan. S’ochtend was er dan ook de mooiste zonsopgang te zien, die ik ooit in mijn leven waar hebben mogen nemen. Wauwwww…. Wolken zweefde met mantra figuurtjes langs de opkomende zon die groeide van een glimpje licht, naar een grote oranje bol. Langzaam aan werd het lichter en lichter en kleuren werden feller en feller. De overgeslagen nacht gaf mij de gelegenheid om alle ochtend rituelen van de locals die hier op het strand leefde te bestuderen… Vol verbazing keek ik naar de arme Indiërs die helemaal volgeladen met spullen rondlopen... Omdat hier geen auto's kunnen komen, word alles nog op het hoofd gedragen en is het verbazingwekkend om te zien dat de tengere mensen met enorm zware spullen om en op het hoofd rondlopen. Kilo’s met kleren, flessen, eten of wat dan ook worden allemaal met het lichaam van de stad naar het strand gebracht. Met een bezwaard en enig schuldgevoel observeerde ik hoe hard het werkleven van de arme mensen hier is… Ze werken van s’ochtends tot s’avonds in de snik hete zon, 7 dagen per week en wetende dat ze dat maar voor zo'n honderd euro per maand doen. De rest van de ochtend besloot ik volop te genieten van de indrukwekkende zee waar ik uren weg kon dromen bij de structuur die de golven achter lieten en de kleine zoutkorrels die door de zon als glitters in het water glinsterde. Na het spelen van een potje frisbee ben ik de schaduw maar weer op gaan zoeken, om na te genieten van een erg speciale nacht….
Het geen wat ik ontzettend fijn vond hier in Kudle beach was toch wel mijn huisje met de enorm grote tuin. In die twee weken dat ik hier was, was ik grotendeels de enige gast van het guesthouse, wat mij de ruimte gaf om van het hele stuk grond gebruik te maken. S’ochtend kon ik in mijn eigen chill area de dag starten met een meditatie en kwam de manager mij daarna altijd begroeten met een heerlijke verse Chi tea. Ook deelde ik mijn tuin met een hond die drie kleine puppy's van een maand oud had, die mij continu gezelschap hielden. Super cute… Als lunch vulde ik mijn maagje dagelijks met overheerlijke Indiase curry’s waar ik mijn vingers bijna bij op at. Soms bezocht ik aan het einde van de middag het centrum van gokarna... Het lijkt alsof je in deze stad terug de tijd in gaat. De stad heeft een sfeer en uitstraling alsof je jezelf in de middeleeuwen bevind... Heel oud en authentiek. Ook zijn er veel tempels te vinden, kleine winkeltjes, marktkraampjes en andere kooplieden. En daarnaast is alles hier zo kleurrijk... Overal om je heen zie je kleuren... Producten in de kraampjes, groente, fruit en bloemen, maar vooral de kleding van de Indische dames maken de straten kleurrijk. En hoe arm de mensen hier ook zijn, ze zijn enorm goed van vertrouwen… Zo bezocht ik en keer met een tuk tuk het centrum van Gokarna. Ik was allereerst opzoek naar een pinautomaat die mij kon voorzien van wat geld, maar alle automaten waren niet toegankelijk voor mijn pinpas. De tuk tuk driver gaf mij zonder na te denken 1000 rupies te leen, duwde zijn visite kaartje in mijn handen en reed vol vertrouwen weer verder... En wanneer mijn ogen later vielen op een djembé die ik op proef meekreeg, stond ik helemaal vol verbazing te kijken. Mensen leven hier geïnspireerd op karma en gaan altijd uit van mens beste intenties... Een erg mooi voorbeeld!! Een aantal dagen later verkende ik samen met de tuk tuk driver de gehele omgeving van Gokarna, daar ik zo'n 50 km verderop pas de mogelijkheid had om te pinnen, waardoor ik de mogelijkheid kreeg om mijn schulden af te betalen en was ik in het bezit was van een handgemaakte djembé. Mijn lege guesthouse gaf mij dan ook de mogelijkheid om lekker te oefenen op dit mooie instrument, daar ik inmiddels helemaal geïnspireerd was door alle muzikale mensen om mij heen. Er werd mij geleerd hoe ik het beste geluid uit het instrument kreeg, en zo leerde ik mezelf telkens nieuwe ritmes bij. Wauw het was zo meditatief om dit sfeervolle instrument te bespelen en zo kon ik ook wat creativiteit kwijt in het maken van muziek... Super fijn en rustgevend!
Veel van mijn tijd bracht ik hier door met mijn maten uit Rusland en de Oekraïne, waarmee ik vanaf het station naar dit plekje ben gekomen. Met hen bezocht ik onder andere beaches die in de omgeving van Gokarna liggen en indrukwekkende tempels. Ook met het personeel van mijn guesthouse kon ik het erg goed vinden. Verder waren hier vooral veel inspirerende mensen te vinden zoals een groep Israëliërs die muziek en zang avonden organiseerde, waarbij er oude Indiase muziek en traditionele Israëlische muziek werd gemaakt... Wauw de energie van deze zang en instrumenten trilde door heel mijn lijf heen, liet me helemaal wegdromen en intens genieten! En dan alle complimenten die ik naar me toegeworpen kreeg... Ik weet niet of mensen hier sneller zeggen wat ze voelen. Maar de mooiste complimenten die mij vooral heel emotioneel maakte, waren dat verschillende mensen waar ik regelmatig gesprekken mee voerde zij een lichter, liefdevoller en zelfverzekerder gevoel kregen van onze conversaties. Complimenten die me tot diep in mijn ziel raakte. Naast alle andere complimenten maakte dat ik enorm in mijn kracht werd gezet en ik vooral bevestigd kreeg dat ik meer met Peaceful Living mag gaan doen. Wauw... En je wil niet weten hoe vaak ik per dag wauw zeg, dit is volgens mij mijn nieuwe stop woordje ;)!
Al huilend verliet ik Gokarna... Wat had ik hier een inspirerende, bijzondere, gezellige en onvergetelijke tijd gehad. Ik heb zo veel mooie mensen mogen ontmoeten, zowel travellers als Indian people, dat ik echt oprecht verdrietig werd van het afscheid nemen. Wat is het ontzettend speciaal dat je zo veel liefde kan voelen voor mensen die je nog maar een week of twee weken kent... Ik voelde mezelf echt ontzettend op mijn gemak bij vele van hen. Het liefst was ik in Gokarna dan ook nog weken gebleven, maar de rest van India wachten ook op mij en de tijd begon ook steeds meer te dringen!!
Tot zo ver weer mijn verhaal, over een tijdje ga ik weer verder… ;)
Bedankt voor het lezen!!
Liefs Laura
De bijbehorende foto's zijn weer te vinden op de website http://www.peaceful-living.nl/weblog2
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
