Back in Gokarna...

Wat in India vooral op de proef wordt gesteld is je geduld... Wachten, wachten en wachten, daar raak je hier wel aan gewend. Vijf minuten duren hier al snel vijfenveertig minuten en een tijd afspreken werkt hier eigenlijk ook niet echt. Als je iets met iemand gaat doen waarvan je dacht dat het een uurtje zou duren, dan ben je voordat je het weet een aantal uur verder of is de rest van je dag meteen ingevuld. Ze moeten namelijk altijd nog verschillende dingen tussendoor doen. Of moet er nog van alles georganiseerd worden als je snel even iets op denkt te halen en laten ze je zonder enig excuus heel erg lang wachten, wachten en nog eens wachten. En ja… Ik ben zelf ook altijd maar dan ook altijd te laat, maar mijn tijd optimisme valt hier in het niets :)! Vele van ons zouden zich denk ik mega irriteren aan deze laksheid of beter gezegd hun relaxtheid want bij ons wordt er altijd van je verwacht dat je op de minuut op tijd bent en wordt je met een scheef oog aangekeken als je te laat op je afspraak of je werk verschijnt. Maar hier lijken ze de tijd niet zo serieus te nemen en lijken ze alles behalve een gehaaste of gestreste mentaliteit te hebben. Daarnaast lijkt iedereen zich ook over te geven aan het wachten, zonder dat er enige frustratie wordt getoond. Ergens op wachten of jezelf vervelen, wordt hier als een meditatief momentje gebruikt. Zonder dat mensen hun telefoon erbij pakken, staren ze wat voor zich uit, nemen ze een rust momentje of maken ze een praatje met elkaar. Gelukkig ben ik iemand met veel rust en geduld dus vermaak ik me hier ook wel, terwijl ik me verveel;).

Maar goed, zo kan een trein hier dus ook met gemak een aantal uren vertraging hebben. Zo ook de trein waarmee ik van Kannur naar Gokarna zou reizen. Het zou eigenlijk een rit van 6 uur zijn, maar uiteindelijk duurde de reis bijna het dubbele... Om de zoveel kilometer stond de trein minimaal een half uur stil om op een andere trein te wachten. Na 12 lange uren van treinen en wachten bereikte ik het vertrouwde plaatsje Gokarna. Op deze plek ben ik vorig jaar ook geweest en ik wilde dit dorpje heel graag nog eens bezoeken. Op het station werd ik opgewacht door mijn tuk tuk maatje van vorig jaar, die mij uiteindelijk dropte op het alternatieve Kudle beach. Hier kon ik weer in mijn oude, primitieve huisje terug en werd ik warm verwelkomd door het personeel van Little Paradise guesthouse. Ze herkenden mij nog met veel enthousiasme, waardoor het super gemoedelijk voelde om hier terug te zijn. En leek het erop of de tijd stil had gestaan...

Er heerst hier in Gokarna een fijne en vredige hippie vibe en iedereen leeft hier vooral shanti shanti (vredig en kalm). Gedurende de week is het hier rustig en zijn er vooral reizigers te vinden die zich hier een tijdje settelen. En in het weekend wordt het plaatsje ook bezocht door Indiase toeristen. Kudle beach is een strandje waar geen vervoersmiddelen kunnen komen en waar de “jungle” grenst aan het strand. Een lekkere tropische plek met Indiase sferen en magie. Elke zonsondergang is er een kleine night market op het strand te vinden, waar creatieve reizigers hun eigengemaakte spulletjes verkopen, om zo hun reisleventje te kunnen bekostigen. Ook werd er bijna iedere avond een drum circle gevormd, waar muzikale mensen zich uit konden leven. Een dagelijkse bijeenkomst waar koeien, honden, reizigers en locals samen een eenheid vormen. Ik kwam hier mensen tegen die ik vorig jaar of eerder deze reis had leren kennen, waardoor ik dus meteen mijn draai weer had gevonden in dit laidback plaatsje. In mijn tuin, die aan het strand grensde, was het lekker stil. Als ik rustig bij mijn huisje mijn dingetjes aan het doen was, dan genoot ik van rustgevende natuurgeluiden zoals de golven van de zee, heel veel fluitende vogeltjes, een zachte wind en krakende krekel geluiden. Daarnaast waren er in mijn tuin aapjes, koeien, stieren en kalfjes te vinden. Ook liepen er honden rond, vlogen felgekleurde vogels door de lucht en sluipen er hier zelfs slangen rond. Volgens de locals kwamen de slangen op het naderende Shiva Ratri festival af. Nou ja, ik ben vrij goedgelovig, maar in deze theorie kon ik me niet echt vinden;). En in het regenseizoen zouden in deze tuin zelfs cobra's en luipaarden zitten… Ik spotte zelfs een verdwaalde haai in de zee!

Ik besloot om tijdens deze trip wat langer op een plek te blijven i.p.v. door te reizen. Ik ervaar dan meer rust en ruimte om op een plek te aarden en om de omgeving beter te verkennen. Je krijgt dan meer mee van het leventje wat de locals hier beleven en ga je naar mijn beleving ook weer dieper in jezelf... Ik probeerde hier een dagritme te intrigeren waardoor ik gemotiveerd werd om nieuwe rituelen aan mijn dag toe te voegen. Wanneer ik hier 's ochtends ontwaakte, begon ik mijn dag met de lichaamsverzorging die ik in de Ayurveda cursus leerde. Daarna nam ik een verfrissende duik in de zee. Terwijl ik in het water aan het dobberen was, herhaalde ik mijn mantra’s waardoor ik lekker vredig mijn dag begon. Nadat ik nog even genoot van het ochtend zonnetje, nam ik een koude douche om het zoute water van me af te spoelen. Daarna ging ik opzoek naar een tentje waar ik mijn lunch kon nuttigen. De middagen werden op verschillende manieren gevuld. Soms leerde ik nieuwe mensen kennen of kwam ik bekenden tegen, waarmee ik vele uurtjes in de restaurantjes besteden. Hier wachtten we het warmste deel van de dag af, want tijdens deze uren is het alleen in de schaduw uit te houden. In de buitenlucht genoten we van het moment waarin we leefden en het mooie uitzicht wat we hadden, want dat was een genot voor het oog. Ook voerden we interessante gesprekken of werd er juist zonder enig ongemak in stilte samen doorgebracht. Maar we voelden ons keer op keer dankbaar voor de totale vrijheid waarin we leefden.

Andere middagen hing ik rond mijn huisje om wat creatieve dingetjes te doen. Bijvoorbeeld spullen die ik bij me had vermaken, i.p.v. nieuwe spulletjes kopen die ik dan weer mee moest sjouwen. Of urenlang schrijven aan mijn blogs of mijn gedachtes verhelderen door in mijn dagboekje te kladderen. Ook deed ik lekker met de hand mijn wasjes of stond ik mijn hutje te vegen met een bosje stro. Wanneer de zon weer wat zachter werd, bezocht ik het authentieke centrum van Gokarna. Ik vond het namelijk heerlijk om door de straten van het centrum te slenteren en de marktkraampjes te bezichtigen. Ook bezocht ik hier andere fijne plekjes die rondom dit dorpje te vinden waren. Zoals de verschillende beaches van Gokarna. Gokarna Main beach, Om beach, Half moon beach and Paradise beach. Of showde mijn tuk tuk maatje mij wat meer van de omgeving, zoals watervallen die in kleine meertjes uitstroomden en andere bezienswaardigheden. Als ik “vrij” was voor de zonsondergang, dan pakte ik daar mijn momentje voor. Of ging ik een kijkje nemen op de night market. Mijn avonden bracht ik meestal rustig door en werden deze gevuld met etentjes, tijd voor mezelf, of ontmoetingen... Met Shiva Ratri festival heb ik tot diep in de nacht gedanst, met een fijn en gemoedelijk sfeertje om me heen. Maar de meeste avonden sloot ik mijn dag op het strand af. Daar probeerde ik voor het slapen gaan nog een uurtje te mediteren. Of ik gaf mezelf energetische Peaceful Living behandelingen, onder de vredige sterrenhemel en het maanlicht. En daarna kon ik weer lekker en voldaan in slaap vallen! Heerlijke vrije dagen beleefde ik hier….

Foto's http://www.peaceful-living.nl/weblog2