Alleppey en Amma ashram...

Met de tuktuk ben ik van Auroville naar Pondicherry gebracht. Omdat ik smakte naar een privé kamer besloot ik eerst wat rust op de zoeken in Alleppey, een plaatsje aan de zuid westkust van India. Hiervoor moest ik met de nachtbus van het oosten naar het westen reizen. Hoewel ik op hete kolen zat omdat ik natuurlijk weer aan de late kant was, nam de tuktuk driver ruim te tijd om me de kleren van het lijf te vragen. Bij elke vraag ging hij rustiger rijden en werd ik met de minuut onrustiger. Indiërs zijn erg nieuwsgierig, willen alles van je weten en ze zijn erg direct in hun vragen. Ze willen weten wat voor werk je doet, wat je salaris is. Of je getrouwd bent, je relaties hebt en waarom niet? Wat voor leven je hebt en of je gelukkig bent... Phoe een heel interview ;)!

Toen ik net voor tijd aankwam in Pondicherry, moest ik nog uit gaan zoeken waar mijn bus in hemelsnaam zou komen. Daar liep ik dan helemaal alleen in de donkere nacht door de straten van India. Elke tien meter ben ik gaan vragen welke kant ik op moest en werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Want de mensen hier sturen je liever een verkeerde kant op dan dat ze antwoorden dat ze het niet weten. Het word afgeraden om als vrouw alleen in het donker te lopen, maar ik voelde me totaal niet onveilig... Ik vond het wel grappig allemaal en ik begon de gebarentaal van de Indiërs steeds beter te begrijpen. Zo gebruiken ze allemaal een schuin hoofd schuddend gebaar en is het ff uitzoeken of ze daar ja, nee of misschien mee bedoelen.

Uiteindelijk vond ik de juiste verzamel plek en wanneer ik eenmaal in de slaapbus zat, ben ik als een blok in slaap gevallen. Op de farm had ik een slaap tekort opgedaan aangezien ik elke avond vrij laat naar bed ging, de "bedden" niet erg comfortabel waren en ik s'ochtends weer vroeg uit de veren moest om op de farm te helpen. Om 6 uur s'ochtends werd ik wakker gemaakt omdat de bus stuk was, dus moest ik met mijn ogen nog half dicht overstappen naar een andere bus en daarna nog een andere en daarna nog een andere. 14 uur en 4 bussen later arriveerde ik eindelijk op de plaats van bestemming. Mmmm ja en nu... Ik heb maar een nieuwe tuktuk driver in vertrouwen genomen om mij naar een fijn plekje te brengen, omdat ik totaal geen idee had waar ik heen moest. Onderweg showde hij me wat interessante plaatsjes, aten we in een leuk restaurantje waar je heerlijke maaltijden uit een bananen blad kon eten en mocht ik zelfs zelf de tuktuk besturen.

Ik belande in Marari beach, het noorden van Alleppey. Daar vond ik een kamer met een tuintje, wat aan huis van een Indiase familie was gebouwd. In een paar minuten liep ik naar een mooi en rustig strandje en er waren hier weinig tot geen toeristen te vinden. Wanneer ik s'avonds na het bezichtigen van een mooi gekleurde zonsondergang wat wilde gaan eten aan het strand, raakte ik in gesprek met een wijze dame van eind zestig en aten we ons diner gezamenlijk. We hadden super veel overeenkomsten en gedeelde interesses, alleen wat zij ruim dubbel mijn leeftijd. Uren lang deelde we levenservaringen met elkaar... Erg interessant en leerzaam. Wanneer ik later op de avond terug bij mijn huisje kwam, stonden er vier bezorgde mensen op mij te wachten. Het was namelijk donker, ik was al uren van huis en volgens hen wist ik de weg hier nog niet. Ook kreeg ik via via een telefoontje van de tuktuk driver, die rond aan het rijden was om mij te zoeken. Aaah super schattig... Ik kende deze mensen niet eens en ze ontfermde zich al helemaal over mij. Een fijn, veilig en liefdevol gevoel.

Maar wat vond ik het hier fijn... Helemaal blij wat is met deze “luxe” kamer met een echt bed, een douche, een veranda en een privé tuintje. Er was weinig te beleven in dit plaatsje, maar dat vond ik op het moment heerlijk. Het strand was erg rustig en er waren geen restaurantjes of barretjes te vinden. Maar ik kon al genieten van lekker op mijn eigen terrasje zitten. Mijn kleren met de hand wassen en in mijn tuintje uithangen. Een chai drinken, het eten wat je hier bij mensen aan huis doet. Even een praatje maken met de familie of de buren. Ook zei waren oprecht geïnteresseerd en wilde alles weten over mijn leven en mijn familie.

Het strand was op 5 minuten loop afstand. Wanneer je op het strand afliep werd je bijna verblind door het zonlicht wat op het palmwitte strand scheen. Het zand was super zacht en had bijna de structuur van sneeuw... Ook hier stond heel het strand vol met palmbomen en was de natuur een beetje te vergelijken met Sri Lanka. Het begint hier wel echt super heet te worden, het was overdag gemiddeld zo'n 35 graden.

Het was heerlijk om hier even tot rust te komen... Niks hoefde en ik had alle tijd en ruimte om volop in het moment te leven en te genieten van het hier en nu. Ik kon hier tegen een kleine vergoeding heerlijke Indiase maaltijden mee eten, dus ook daar hoefde ik niet over na te denken. Ik kreeg veel mee van het leventje dat de arme visser families, de lokale bevolking en het gezin waar ik naast woonde, hun leventje hier aan de kust van India leefde. Vader runde een straat winkeltje waar hij wat koekjes, drinken, fruit, poets spulletjes en thee verkocht. Indiase mannen kwamen hier heel de dag Chai thee drinken, wat moeder aan de lopende band maakte. En daarnaast was ze heel de dag een beetje aan aan het rommelen rondom het huis en verzorgde ze haar schoonouders die hier ook woonde. Het is in de Indiase cultuur gebruikelijk dat wanneer je gehuwd bent, dat de vrouw bij de familie van de man gaat wonen tot de ouders sterven. Dan was er ook nog de mooie glimlachende dochter die haar Engels met mij wilde beoefenen. En s'avonds werd er door de vrouwen al zingend gebeden. Een erg stresloos leventje, maar daar in tegen lijkt hun wereldje ook erg klein te zijn.

Na 5 heerlijke en rustige dagen in Alleppey ben ik met een 6 uur durige boottrip naar Amritapuri vertrokken, om Amma ashram te bezoek. Tijdens de boottrip in de groene natuur, kon ik observeren hoe de mensen hier aan het water een enorm primitief leventje lijden.

Ik had veel goede verhalen gehoord over Amma ashram. Amma is een bekende Indiase guru en haar energie en knuffels zouden helend zijn. Ik was mezelf er van bewust dat Amma op dat moment niet in de ashram zelf zou zijn, maar ik was toch benieuwd naar deze plek. Dat werd een aparte ervaring. Niet zo zeer de ashram zelf maar meer met Ricarda, een jonge Duitse dame die ik leerde kennen en die ongelooflijk veel op mij leek. Zowel haar karakter als haar uiterlijk en uitstraling waren een spiegel voor mij. We deelde vanaf de eerste uren al onze diepste gevoelens en issues met elkaar en we hadden dezelfde denkwijze en humor. Ik weet niet zo goed hoe ik de ashram zelf moet beschrijven, maar ik kreeg er een beetje een "sekte" gevoel bij. Bijna iedereen droeg witte gewaden en er werd de gehele dag door tot de 4000 verschillende Hindostaanse goden gebeden. Daarnaast werd er vooral veel gemediteerd en gezongen en werden er andere wazige rituele uitgevoerd. Er woonde hier 100den mensen die helemaal geobsedeerd waren door amma. En ik geloof direct dat amma een bijzondere vrouw is, maar om heel je leventje op de offeren voor haar leek mij een beetje te veel van het goede. Heel dit complex stond in teken van deze dame die word geëerd als een godin... Waarschijnlijk kon ik deze mensen niet helemaal begrijpen omdat ik haar zelf niet had geknuffeld, maar ik had zelf niet echt een goed gevoel bij deze plek. Uiteindelijk waren dit leerzame dagen aangezien Ricarda en ik elkaar mooie inzichten mee hadden gegeven en was zij met haar spiegel mijn Amma ashram ervaring. Na drie dagen in deze ashram te hebben geleefd, verlieten we beide deze plek om precies de tegenovergestelde richting op te gaan. Ik reisde door naar het zuidelijke plaatsje Varkala....

Liefs x

Foto's http://www.peaceful-living.nl/weblog2